Maung Yit - Editor's Notes 20


အယ္ဒီတာ့လက္ေရး ၂၀
ေျပာင္းျပန္ ေရးျခင္း
ေမာင္ရစ္၊ မတ္ ၆၊ ၂၀၁၃
            ကဗ်ာဆရာမင္းထက္ေမာင္ရဲ့ ကဗ်ာေျပာင္းျပန္ ဆိုုတဲ့ ကဗ်ာစာအုုပ္ေလး ရွိတယ္။ ေျပာင္းျပန္ဆိုုတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေရးတာပါ။ အရင္စစ္အစုုိးရလက္ထက္မွာ စာအုုပ္မထြက္ခဲ့ေပမယ့္ အခုုေတာ့ စာအုုပ္ေလးထြက္လာျပီ။ ေျပာင္းျပန္ေတြးျပီး ေျပာင္းျပန္လုုပ္တဲ့ သူတေယာက္အေၾကာင္းေရးထားတာ။ ေနာင္က်မွ စာကူးျပန္ရိုုက္ျပီး တင္ဆက္ေပးပါဦးမယ္။
            ဆရာေမာင္စြမ္းရည္နဲ႔ ဖုုံးဆက္ျဖစ္တယ္။ ၈၈မ်ဳိးဆက္ ကိုုေဌးၾကြယ္ အေမရိကား အလည္လာမယ္။ ဆရာတိုု႔ နယူးေယာက္လည္း လာမယ္။ က်ေနာ္တိုု႔ ဆန္ဖရန္ဖက္လည္း လွည့္၀င္မယ္။ ျမန္မာမိသားစုုေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုုံၾကဖိုု႔၊ ၾကိဳဆိုုၾကဖိုု႔ အစီအစဥ္ေတြအေၾကာင္း ေမးျမန္းမိပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ဆရာက ေျပာတယ္။ ျပည္ပေရာက္ေတြက လက္ရွိ (စစ္)အစုုိးရထံကေန ၾကိဳတင္ကန္႔သတ္ထားျခင္းမရွိတဲ့ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္၊ ျပည္ေတာ္ျပန္ခြင့္ ေတာင္းဆိုုၾကဦး မတဲ့၊ ျပင္ေနၾကတယ္ ၾကားမိသလား လိုု႔ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က မၾကားမိဘူးလိုု႔ ေျဖလိုုက္တယ္။ ငါ့သေဘာကေတာ့ကြာ … ဒီစစ္အစုုိးရဆီကေန ငါတိုု႔ေတြကိုု လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးပါလိုု႔ တစာစာ ေတာင္းရမွာမဟုုတ္ဘူးကြ။ ငါတိုု႔ဆီကေနျပီး စစ္အာဏာရွင္ေတြက သူတိုု႔ကိုု လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးပါလိုု႔ လာေတာင္းရမွာ။ ငဖယ္က ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနျပီ … လိုု႔ ေျပာတယ္။
ဒါဆိုုရင္ က်ေနာ္တိုု႔က ကဗ်ာေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနျပီေပါ့။ သြားေတြးမိတာ ေျပာပါတယ္။
လက္ရွိ စစ္အစုုိးရက အားလုုံးခြင့္လႊတ္ပါတယ္ ျပန္လာၾကပါ လိုု႔ ေျပာတာကိုု ေတာင္းဆိုုေနတာမ်ဳိးထက္၊ ကာယကံရွင္ ျပည္ပေရာက္ေတြ၊ နယ္စပ္ေရာက္ေတြ၊ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ေရာက္ေနသူေတြက မင္းတိုု႔ စစ္အစုုိးရကိုု ငါတုုိ႔က ခြင့္လႊတ္လိုုက္ျပီ။ ငါတိုု႔ ျပန္လာျပီဆိုုျပီးေတာ့ ျပန္ၾကရမွာ မဟုုတ္ဘူးလား လိုု႔ အေတြးေတြ ဆပြားေနမိတယ္။ ခြင့္လြတ္ႏိုုင္ၾကရင္ ျပန္ေပါ့ကြာ။ ဟိုုက ခြင့္လႊတ္လိုု႔ ျပန္ၾကရတယ္ဆိုုရင္ အေတာ္ ေအာင့္သက္သက္မႏိုုင္ဘူးလား။
အဲသည္အေတြးေျပာင္းျပန္ေတြနဲ႔ ဆရာကိုုေအာင္ေ၀းကိုု ဖုုံးဆက္ျဖစ္တယ္။ သူက ျငိမ္းခ်မး္ေရးခရီးရွည္ ကဗ်ာနံပါတ္ ၆ ေရးျပီး ပိုု႔လိုုက္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာတယ္။ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္နဲ႔ အလားတူ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တာကိုု ေျပာတယ္။ တိုုက္တိုုက္ဆိုုင္ဆိုုင္ ဒီအေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ား ကာတြန္းေရးေပါ့ဗ်ာလိုု႔ သူကေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အယ္ဒီတာ့လက္ေရးထဲပဲ ထည့္ေရးလိုုက္ေတာ့မယ္လိုု႔ ေျပာလိုုက္တယ္။
လက္ရွိမွာ အတည့္အတိုုင္းျဖစ္ေနတာကိုု ေျပာင္းျပန္ ေတြးၾကည့္၊ ေမးခြန္းထုုတ္ၾကည့္ရေတာ့မလိုု ျဖစ္လာတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ အေတြးနယ္ခ်ဲ႔မိေတာ့ ဆရာစြမ္း ကန္႔ကြက္ေနတဲ့ အာဇာနည္ဗိမာန္ေနရာကိုု ကိုုရီးယားဗိမာန္ေဆာက္မယ့္ကိစၥဆီ ေရာက္သြားျပန္တယ္။ ဒီေျမေနရာက ဘယ္သူပိုုင္တာလဲ။ ျပည္ေထာင္စုုပိုုင္လား၊ ရန္ကုုန္တိုုင္းက ပိုုင္တာလား။ ျပည္ေထာင္စုုပိုုင္တာဆိုုရင္ အစုုိးရက ဆုုံးျဖတ္တာလား၊ လႊတ္ေတာ္က ဆုုံးျဖတ္တာလား။ တိုုင္းကပိုုင္တာဆိုုရင္ေတာ့ တိုုင္း၀န္ၾကီးခ်ဳပ္နဲ႔ ေဒသခံလႊတ္ေတာ္နဲ႔ ေဒသခံျပည္သူေတြရဲ့ သေဘာေပါ့။
ဟိုုတေလာက ဟံသာ၀တီ ကားေရာင္း၀ယ္စခန္းလည္း အဲသလိုုပဲေပါ့။ ႏိုုင္ငံေတာ္ပိုုင္ဆိုုေပမယ့္ ဒီေျမက ဗဟိုုကပိုုင္တာလား၊ တိုုင္းေဒသၾကီးအဆင့္ ပိုုင္တာလား။ စည္ပင္သာယာက ပိုုင္တာဆိုုရင္ တိုုင္းအဆင့္မွာ ေဒသခံေတြနဲ႔ ရွင္းၾကေပေတာ့။ အင္း … ေနာက္ျပီးေတာ့ လက္ပံေတာင္းအေရးလိုုမ်ဳိး … တြင္းထြက္ေတြကိုု ဘယ္သူပိုုင္တာလဲ။ ျပည္ေထာင္စုု ဗဟိုုကပဲ အပိုုင္ယူထားတာလား။ သက္ဆိုုင္ရာေဒသက ျပည္နယ္က ပိုုင္တာမဟုုတ္ဘူးလား။ ျပည္နယ္အဆင့္ ေဒသခံေတြနဲ႔ ဆိုုင္တယ္ ပိုုင္တယ္ဆိုုရင္ ဗဟိုုကေန အကုုန္ ခ်ယ္လွယ္ခ်င္တိုုင္း ခ်ယ္လွယ္လိုု႔ မရဘူးေပါ့။ အခုု ေနာက္ေပါက္စစ္အစုုိးရလက္ထက္မွာ ျဖစ္ေနတာက သူတိုု႔ေတြ အာဏာရွင္ဘ၀တုုန္းက အကုုန္ ေမာင္ပိုုင္စီးျပီး အႏုုၾကမ္းစီးထားခဲ့တာေတြက အခုု အရပ္၀တ္အစိုုးရေတြ လႊတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ရုုပ္ေျပာင္းျပီးကာမွ အရႈပ္ေတြ ေပၚကုုန္တာ။
အတည့္မေတြးပဲ ေျပာင္းျပန္ေတြးလိုုက္ေတာ့ ဗဟိုုကေန အေပၚစီးကခ်ည္း ဖိမလုုပ္ဘဲ ေအာက္ကေန အထက္ကိုု ျပန္ဆန္ၾကည့္လိုုက္မိတာေတြက စဥ္းစားစရာပဲလိုု႔ ေတြးမိတယ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာလည္းပဲ ေဒသခံျပည္သူေတြရဲ့ သေဘာထားနဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္ေတြကိုု ဘာေၾကာင့္ လက္နက္ကိုုင္ျပီး ကန္႔သတ္ဖုုံးကြယ္ထားခ်င္ေနရတာတုုန္း။ ရခုုိုုင္မွာ ပကတိအေျခအေနေတြကိုု ထုုတ္ေဖာ္တာ၊ ဆႏၵေကာက္ယူတာေတြ မထုုတ္ျပန္ဘဲနဲ႔ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ေတြကိုု ရခိုုင္မွာပဲ အတင္းေနရခ်မယ္။ တျခားျပည္နယ္ေတြ တိုုင္းေတြကိုု နယ္ေက်ာ္မလာၾကနဲ႔လိုု႔ ပိတ္ပင္ေနတာက ဘာသေဘာၾကီးလဲ။
ဒါက ႏိုုင္ငံသားအေရးဆိုုရင္ ျပည္ေထာင္စုုအဆင့္ ႏိုုင္ငံသားဥပေဒနဲ႔ ရွင္းလိုု႔ မရဘူးလား။ ေဒသခံေတြအေရးဆိုုရင္လည္း ျပည္နယ္တိုုင္းအဆင့္ ေဒသခံ မဲဆႏၵရွင္ေတြ သေဘာပဲေပါ့။ ႏိုုင္ငံသားဟုုတ္သူနဲ႔ မဟုုတ္သူ ခြဲျခားျပီး တရားဥပေဒစိုုးမိုုးေရး တရားမွ်တေရး လုုပ္ရမယ့္ဟာကိုု ရခုုိင္၊ ျမန္မာ၊ ဘင္ဂါလီ၊ ဗုုဒၶဘာသာ၊ မြတ္ဆလင္ ဆိုုျပီး ေလ်ာက္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေနတာက အလုုပ္မျဖစ္ေအာင္ တမင္မ်ား လုုပ္ေနသလား မွတ္တယ္။
က်ေနာ္တိုု႔တေတြမွာက တရားဥပေဒက အမွန္တရားဖက္မွာ မရွိတာ ၾကာျပီဆိုုေတာ့ ကိုုယ္ထူကိုုယ္ထ ကိုုယ့္အားကိုုယ္ကိုုးနဲ႔ ေနလာရတာ အက်င့္ပါေနျပီ။ အစုုိးရတိုု႔ လႊတ္ေတာ္တိုု႔ စစ္တပ္တိုု႔က ကိုုယ့္ဖက္မွာ မရွိဘူးဆိုုတာ အၾကိမ္ကမ်ားေနျပီ။ အခုုကိုုယ့္ဖက္မွာ ပါေနျပီလိုု႔ စိတ္ဒုုံးဒုုံး ခ်ခ်င္ျပန္ေတာ့လည္း ခံထားရတဲ့သူက ဗိုုလ္က်သူဆီကေန လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာ သြားေတာင္းေနရတယ္။ မင္းေတာင္းပန္ရင္ ငါေက်ေအးမယ္လိုု႔ ေျပာတဲ့အဆင့္မဟုုတ္ဘူး။ ေျပာင္းျပန္ေပါ့။
ေျပာလက္စနဲ႔ ဆက္ေျပာရရင္ ေန႔ခင္းမွာ ဆန္ဖရန္က မိတ္ေဆြ ကိုုညီနဲ႔ ကိုုေက်ာ္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ အင္န္အယ္ဒီပါတီညီလာခံအေၾကာင္း။ ျမန္မာျပည္က တပါတီအာဏာရွင္ေတြ၊ ရုုရွားဆိုုဗီယက္တိုု႔၊ တရုုတ္တိုု႔ရဲ့ ဆုုိရွယ္လစ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေတြပဲ စိတ္စြဲေနလိုု႔လားမသိဘူး။ ပါတီ၀င္ေတြကိုု ေလ်ာက္လႊာေတြနဲ႔ေတာင္ ေခၚရတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ကလည္း ပါတီ၀င္ ဘယ္ေရြ႔ ဘယ္မွ် ျပႏိုုင္မွ ပါတီေထာင္ခြင့္ရမယ္၊ ျပီးေတာ့ စိစစ္ဦးမယ္ ဆိုုျပန္တယ္။ ပါတီ၀င္ေတြနဲ႔ ပါတီေတြကိုု ထူေထာင္ လည္ပတ္ေနတယ္ဆိုုေတာ့ သူတိုု႔ဟာက တပ္မေတာ္ၾကီးက စစ္သားေတြ စုုေနသလိုုမ်ဳိးနဲ႔ တူေနသလိုုပဲလိုု႔ ေတြးမိတယ္။
အေမရိကားမွာေတာ့ ပါတီ၀င္ျပီး ပါတီကိစၥ၀င္လုုပ္ေပးတာက ကိုုယ့္သေဘာနဲ႔ ကိုုယ္ပဲ။ သာမန္ျပည္သူေတြကေတာ့ မဲဆႏၵရွင္အျဖစ္ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္မွာ မွတ္ပုုံတင္ထားလိုုက္ရုုံနဲ႔ ေအးျပီပဲ။ မဲဆႏၵရွင္အျဖစ္ မွတ္ပုုံတင္တဲ့ဆီမွာမွ ကိုုယ္က NLD အားေပးသူ၊ USDP အားေပးသူဆိုုျပီး အကြက္ေလးေတြ ေရြး ျခစ္ေပးထားလိုုက္ရင္ ေဒသခံ ေရြးေကာက္ပြဲေတြမွာ မဲေပးဖိုု႔တိုု႔၊ ကိုုယ့္ပါတီအလိုုက္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြမွာ မဲေပးဖိုု႔ ေကာ္မရွင္ေတြက အေၾကာင္းၾကားတယ္။ ကိုုယ့္အားေပးတဲ့ ပါတီေတြကလည္း ကိုုယ့္ကိုု နည္းမ်ဳိးစုုံနဲ႔ အေၾကာင္းၾကားျပီးေတာ့ မဲဆြယ္တာေတြ၊ စည္းရုုံးတာေတြ လုုပ္တယ္။ တကယ္ ပါတီႏိုုင္ငံေရးလုုပ္တဲ့သူေတြကေတာ့ ပါတီရုုံးခန္းမွာ သူတိုု႔ဆီက တကယ္အလုုပ္လုုပ္သူေတြနဲ႔ လုုပ္ကိုုင္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ကိုုယ့္ရန္ပုုံေငြ ကိုုယ္ရွာ၊ ကိုုယ့္ကိုုယ္စားလွယ္ကိုု ေရြး၊ မဲဆြယ္၊ အဆင့္ဆင့္ ေရြးေကာက္ခံႏိုုင္ေအာင္ ခ်ီတက္ေပေတာ့ပဲ။
ပါတီႏိုုင္ငံေရးလုုပ္လိုု႔တိုု႔၊ ပါတီ၀င္ထားလိုု႔တိုု႔ ၀န္ထမ္းမလုုပ္ရဘူးတိုု႔ ဆိုုတာေတြက မဆလေခတ္၊ တပါတီအာဏာရွင္ေခတ္က အေတြးအေခၚေတြပါ။ ႏိုုင္ငံသားတိုုင္းဟာ မဲဆႏၵရွင္ေတြခ်ည္းပဲ။ သူတိုု႔ကိုုယ္တိုုင္လည္း ပါတီ တခုုမဟုုတ္ တခုု အားေပးသူေတြခ်ည္းပဲ။ ပါတီေတြက ေရြးေကာက္ပြဲအဆင့္ဆင့္ကိုုလည္း သူတိုု႔ စိတ္ပါရင္ ပါသလိုု ၀င္ျပီး မဲေပးၾကတာခ်ည္းပဲ။ ေနာက္ပုိင္းကိစၥေတာ့ သူတိုု႔စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ျမိဳ့နယ္အဆင့္ဆင့္ ေရြးသြားတဲ့ကိုုယ္စားလွယ္ေတြ ဆက္လုုပ္ၾကေပေတာ့။ အလုုပ္မျဖစ္ရင္ ေနာက္သက္တမ္း သူတိုု႔ေတြ မဲမရဘူးေပါ့။
ေျပာင္းျပန္ေတြးရင္ေတာ့ အေရြးေကာက္ခံကိုုယ္စားလွယ္ဆိုုတာ ရာသက္ပန္ကိုုယ္စားလွယ္ေတြ မဟုုတ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာကေတာ့ တခါေလာက္ အေရြးခံလိုုက္ရျပီးရင္ တသက္လုုံးျပန္မဆင္းေတာ့ဘူး အစြဲအမွတ္ၾကီးနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုုတာနဲ႔ အၾကီးအက်ယ္ လုုၾက ယက္ၾက ျဖစ္ကုုန္ၾကတာနဲ႔ တူရဲ့။
အတည့္အတုုိင္းၾကည့္လိုုက္ရင္ လူေတြက ကိုုယ့္အစြဲနဲ႔ကိုုယ္ၾကီးၾကတယ္။ အဲသည္အစြဲအတြက္ အျခားမတူနဲ႔ သူေတြကိုု တိုုက္ခိုုက္တယ္။ ဆန္႔က်င္ေ၀ဖန္ ရႈတ္ခ်တယ္။ ေဒၚစုုကုုိ ၾကိဳက္တဲ့သူကလည္း ေဒၚစုုအေၾကာင္း မေကာင္းေျပာတဲ႔ အုုပ္စုေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ကုုန္ၾကေတာ့တာပဲ။ ေျပာင္းျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ ေဒၚစုု ၾကိဳက္တဲ့သူကလည္း သူ႔အခြင့္အေရးပဲ၊ ေဒၚစုု မၾကိဳက္တဲ့သူကလည္း သူ႔လြတ္လပ္ခြင့္ပဲ။ ေနာက္ဆုုံး ဆႏၵမဲ အနည္းအမ်ား ဆုုံးျဖတ္တဲ့ေန႔မွာပဲ အေျဖေပၚမွာေပါ့။ အဲဒါမွမဟုုတ္ဘဲ အၾကိမ္အမ်ားဆုုံး ရန္ပြဲေတြ အျငင္းအခုုန္ပြဲေတြနဲ႔ပဲ အဆုုံးအျဖတ္ခံေနၾကတာကေတာ့ အလုုပ္မဟုုတ္ေသးဘူး။ အဲသလိုု အျငင္းအခုုန္ေတြ မျပီးႏိုုင္ မစီးႏိုုင္ ကြဲျပားျခားနားေနၾကတာနဲ႔ပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၈ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္တုုန္းက တပ္မေတာ္က မင္းတိုု႔ေတြ မင္းမဲ့စရိုုက္ျဖစ္လြန္းလိုု႔ တိုုင္းျပည္အာဏာကိုု ငါတိုု႔ပဲ သိမ္းလိုုက္ျပီ ဆိုုျပီး မဲနဲ႔ အရႈံးအႏိုုင္ ဆုုံးျဖတ္ခြင့္ မရဘဲ လက္နက္သာတဲ့သူရဲ့ အႏိုုင္က်င့္ခြင့္ကိုု က်ေနာ္တိုု႔ ေပးအပ္ခဲ့ရတယ္ မဟုုတ္လား။
အခုုဒီတေခါက္မွာလည္း လက္နက္ကိုုင္ျပီး အာဏာကိုု ခ်ဳပ္ကိုုင္ထားခ်င္သူေတြကိုု က်ေနာ္တိုု႔က အတည့္ေတြးျပီး အကုုန္လုုံး လက္ေ၀ခံလုုပ္၊ လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနတာခ်ည္းနဲ႔ ျပီးေနလိုု႔ မျဖစ္ဘူး ထင္တာပဲ။ က်ေနာ္တိုု႔က ေျပာင္းျပန္ေတြးျပီးေတာ့ ရင္ဆိုုင္ရမယ္လိုု႔ ေတြးမိတယ္။ သူတိုု႔ကိုု က်ေနာ္တိုု႔က လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးျပီး စစ္တန္းလ်ားျပန္ပိုု႔မွ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တာပဲ။

Comments