ျပည္သူ႔အတြက္ ေရရွည္အက်ဳိးစီးပြားတဲ့ဗ်ား
ေမာင္လူေရး၊ မတ္ ၂၁၊ ၂၀၁၃
(လက္ပံေတာင္းကို ဖတ္ရႈျခင္း အပိုင္း ၃)
လက္ပံေတာင္းေတာင္ကိစၥမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ ဆိုတာ ဘယ္မွာလဲလို႔ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္မိတယ္။
သတၳဳတြင္းနဲ႔ ဦးပိုင္နဲ႔ စာခ်ဳပ္တယ္၊ ပီးေတာ့ ဦးပိုင္နဲ႔ ဝမ္ေပါင္ စာခ်ဳပ္တယ္၊ အဲဒီထဲမွာ ဦးပို္င္က ၅၁၊ ဝမ္ေပါင္က ၄၉ ခြဲယူၾကမယ္။ သတၳဳတြင္းဝန္ႀကီးဌာနဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္လားမသိဘူး၊ အဲဒါေပ်ာက္သြားၿပီ။ ဒီလုိဆုိ ဦးပို္င္က ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနေအာက္ကဆိုေတာ့ ကာကြယ္ေရးက ႏိုင္ငံေတာ္ေလလားေပါ့။ ဒါလဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး၊ ကာကြယ္ေရးကေငြကို ႏိုင္ငံေတာ္က စာရင္းေတာင္စစ္ခြင့္မရွိလို႔ အေျခခံဥပေဒကဆိုထားတာကတေၾကာင္းရယ္၊ ေနာက္တခါ ကာကြယ္ေရးအသံုးစရိတ္ကုိ ႏုိင္ငံေတာ္ကေတာင္းခံတာရယ္ဆိုိေတာ့ ဒီေနရာမွာ ကာကြယ္ေရးကလဲ ႏုိင္ငံေတာ္မဟုတ္ျပန္ဘူး။
ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္လို႔ေတာ့ ေဒၚစုေရာ၊ ေကာ္မရွင္ေရာ၊ ဟုိလူေရာ၊ ဒီလူေရာ ေျပာေနၾကတာဘဲ။ က်ဳပ္ေတာ့ ပါဝါနဲလို႔လား မသိဘူး၊ ႏုိင္ငံေတာ္ကို မျမင္မိဘူး။
စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးေကာ္မရွင္ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ အေျခခံသည့္မူမ်ားဆိုတဲ့ဟာထဲမွာ ျပည္သူ႔အတြက္ ေရရွည္အက်ဳိးစီးပြား ဆိုတာ ပါတယ္။
ေကာ္မရွင္ဟာ ေဒသခံေတြနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ ေအာက္ပါစကားမ်ားကို နာၾကားခဲ့ရပါတယ္။
စီမံကိန္းရပ္ေစလို၊ မုိင္းဒဏ္ခံရ၊ စားက်က္ေျမရွား၊ ဘိုးဘြားပို္င္ေျမမွာသာ လုပ္ကိုင္လို၊ ေတာင္မပ်က္ေစလုိ၊ လယ္ယာေျမေတြ မသိမ္းေစလို၊ ႏုိင္ငံေတာ္နဲ႔ ဝမ္ေပါင္ဘာေတြသေဘာတူထားသလဲ၊ သာသနိကအေဆာက္အဦေတြ၊ အထိမ္းအမွတ္ေနရာေတြ မေပ်ာက္ေစလုိ၊ အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြင္းမႈကို ေဖၚထုတ္ေပးေစလို၊ အက္စစ္ဖ်န္းတဲ့ေျမပံုေတြက ရြာနဲ႔နီး၊ ရြာေပ်ာက္မွာစိုးရိမ္၊ အက္စစ္ေငြ႔ေၾကာင့္ တိရစၦာန္ေတြအတြက္ အစာေရစာရွားပါး၊ က်န္းမာေရးထိခုိက္၊ မ်က္စိစပ္၊ သြပ္ေပါက္၊ ေရမသန္႔၊ ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိတဲ့အက္စစ္စက္ရုံ၊ စံမမီစက္ရုံမွ တေန႔ အက္စစ္တန္ငါးဆယ္ထြက္၊ အႏၱရာယ္ရွိစသျဖင့္ေပါ့ေလ။
ေနာက္ထပ္ အမ်ားႀကီး---ေဒသခံပညာရွင္ေဒါက္တာေက်ာ္တင့္က သူ႔ရဲ႕ မံုရြာေၾကးနီသုိက္မ်ားကို သိပၸံနည္းက်ေလ့လာျခင္းထဲမွာ ေျပာတာ နားေထာင္ၾကည့္ပါအုံး။
ပတ္ဝန္းက်င္ကေကာျမတ္ရဲ႕လားတဲ့ သူက ေမးေျပာေလးေျပာထားတယ္။
“ဟုတ္ကဲ့၊ပတ္ဝန္းက်င္ပ်က္စီးမႈရိွမရွိကိုေမးတာမ်ိဳးမဟုတ္လား။ေတာင္ၿဖိဳေတာ့လဲ ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားက အရင္လိုေတာ့ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲဗ်ာ။ က်ားကိုက္ ခံရမွေတာ့ နာတာရွည္လား လာေမးသလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။ ပစ္ (pit) ဆိုတဲ့က်င္းႀကီး ေတြလဲတူးၾကတာဆိုေတာ့။ ေနာက္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ေျမစာေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲေတြ။ သတၱဳရိုင္းကို သန္႔စင္ရလို႔ စြန္႔ပစ္ဓါတုပစၥည္းေတြ။ အကြက္ခ်ေလ့လာရမဲ့ဟာက ေလးပိုင္းေတာင္ရွိတာပဲ။
အဲ- ဒါေပမဲ့ ေဒသခံညီေနာင္ရင္းေတြ အလုပ္ရၾကေတာ့ ေကာင္းေပစြလို႔ေတြးႏိုင္ ဘူးလား။ ေတာင္ႀကီးကုိ ၿဖိဳတာဆိုေတာ့ နယ္ခံအလုပ္သမားကေတာ့ အမ်ားႀကီးလိုတာ ေပါ့။ အျမတ္ထြက္ဖို႔ဆိုရင္ ဒီအလုပ္သမားစရိတ္ကလဲ ေသးဖို႔ လိုတာပဲေလ။ ျမန္မာျပည္က အလုပ္သမားစရိတ္က သိပ္မရွိေတာ့ လုပ္ေပ်ာ္သား။ ဘူဒိုဇာေမာင္းသူ၊ ထရပ္ကား ေမာင္းသူတစ္ေယာက္ကို ကေနဒါမွာဆိုတစ္လ ေဒၚလာ ၃၅၀၀ အနိမ့္ဆံုးနဲ႔က်န္းမာေရး အာမခံအျပည္႔၊ တရုပ္ျပည္မွာဆို ေဒၚလာ ၁၅၀၀ ဆိုပါေတာ့။ ျမန္မာျပည္မွာဆို ဘယ္ ေလာက္ေပးရမလဲ သိၾကမွာေပါ့။ ျမန္မာအလုပ္သမားက ေပးရတာနည္းၿပီး မ်ားမ်ားခိုင္း ရမယ္ဆိုရင္ ပုံမွန္အျမတ္ တကယ္ မထြက္ႏိုင္တဲ့ လုပ္ငန္းကေနေတာင္ အျမတ္ေတြ ဘာေတြျမင္လာႏိုင္တာေပါ့။
“သည္ျမန္မာအလုပ္သမားေတြရဲ႕လက္နဲ႔ သည္ျမန္မာ ေတာင္ႀကီးကိုၿဖိဳၿပီး သည္နားကရြာေတြ၊ ယာေတြေပၚမ်ားသြားပံုႏုိင္ခဲ့လွ်င္ “ ဖက္စပ္လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြ ခ်မ္းသာႏိုင္ၾကမွာပါ။”
“ကဲ - စပါယ္ေတာင္ကေလးတစ္လုံးတည္းနဲ႔ ေျမစာတန္ခ်ိန္သန္းေပါင္း ၁၀၀ က လက္ဦးပထမေနရာသစ္သို႔ ေရာက္ခဲ့တာေနာ္။ အနီးဆုံးျဖစ္တဲ့ဒုံးေတာ၊ ဂုဏ္ေတာ၊ ကံ ကုန္း၊ ရြာသာရြာေတြမွာ ေနရာလပ္ရွိၾကလား။ ေနရာလပ္မရွိလဲ ေဝးေဝးပို႔ႏိုင္တာမဟုတ္ ေတာ့ ရွိတဲ့ေနရာမွာပဲ ပုံရေတာ့မွာပဲ။ ႀကဲေနက် ကုလားပဲေတြ စိုက္ေနက် ၾကက္သြန္ ေတြမစိုက္ရလဲ ဒုတၳာနံ႔သာ တဝရႈရင္း အိပ္ၾကေပေတာ့။
အခုေတာင္ အနီးအနားမွာ လက္ညႈိးညႊန္ရာ ေျမစာပုံျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီေအာက္ကဓါတ္ပုံမွာ ယမားေခ်ာင္းေတာင္ဘက္ ေဘးတေလွ်ာက္ ဒုံးေတာကိုျဖတ္၊ ကံကုန္းကိုပတ္ၿပီး အေရွ႕အေနာက္သြယ္တန္းေနတဲ့ အျဖဴေရာင္္ေျမစာေက်ာက္ပုံေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ေအာက္မွာ ပုံးေနခဲ့တဲ့ေျမစာေတြကို ႏိုင္ငံျခားကလူႀကီးေတြ လာတူးထုတ္ၿပီး လာပုံေပး သြားတဲ့ ဧရိယာပဲ။
စပါယ္ေတာင္သတၱဳသိုက္၃ေနရာေလးကို ေဖာ္လိုက္တဲ့စီမံကိန္း ေၾကာင့္ စုစုေပါင္းစတုရန္းမိုင္ ၁၂မိုင္ေလာက္ အေပၚအက်ဳိးသက္ေရာက္ခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ အက်ယ္အဝန္းအားျဖင့္ မုံရြာတစ္ၿမိဳ႕စာေလာက္ရွိၿပီေပါ့။ လုပ္သင့္လို႔ ဆက္လုပ္မယ္ ဆိုရင္လဲ ဒီထက္အဆမ်ားစြာ ပိုက်ယ္လာအုံးမယ္ဆိုတာ၊ အထက္ကဇယားထဲမွာပါတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြက ညႊန္ျပေနေလတယ္။
သတိထားရမွာက ဒီအရပ္္ဟာလူေနတဲ့ အရပ္ပါ။ စပါယ္ေတာင္လုပ္ငန္းနဲ႔အနီးကပ္ဆုံး ဒုံးေတာ၊ ဂုဏ္ေတာ၊ ကံကုန္းစတဲ့ ထိစပ္ေနတဲ့ရြာေတြကိုေပါင္းရင္ အိမ္ေျခသုံးေလးေလးေထာင္ထက္ နည္းစရာမရွိပါဘူး။ သိတဲ့အတိုင္း ဒီအရပ္က လူေတြဟာေတာင္သူလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးၾကတဲ့သူေတြ မဟုတ္လား။ ေခ်ာင္းကလဲရွိေတာ့ ေျမၾသဇာကလဲ ေကာင္တဲ့အမ်ဳိးအစားထဲမွာပါခဲ့လို႔ပဲ၊ ေဆးရြက္ႀကီး၊ ငရုပ္၊ ၾကက္သြန္၊ ေျပာင္းစတဲ့ အသီးအႏွံထြက္ေတြ ေကာင္းခဲ့လြန္းတာမို႔ သီးႏွံေပၚခ်ိန္ေရာက္တိုင္း မုံရြာမႏၱေလးက လာဝယ္သူကုန္သည္ေတြ ေျခခ်င္းလိမ္ေနခဲ့ ပါတယ္။
ဒီအရပ္ကလူေတြဟာ ေျမယာေတြမရွိေတာ့ရင္ ဘာမွလုပ္မစားတတ္ရုိးအမွန္ပါ။ သူတို႔ေျမေပၚမွာ စပါယ္ေတာင္ကေျမစာေတြမေခၚပဲေရာက္လာေတာ့ လုပ္စားစရာ ေပ်ာက္သြားလို႔ မိုးေရနဲ႔ေပ်ာ္ထြက္လာတဲ့ အျပာေရာင္အရည္ကေန ဒုတၳာေတြခ်က္ ၾကမယ္ဆိုၿပီး အရွင္လတ္လတ္ ဟင္းလင္းျပင္ဓါတ္ေပါင္းအိုးထဲဝင္ကာ စားစရာရလို ရျငား ရွာေဖြေနၾကတာမ်ား ဓါတ္ပုံထဲမ်ား ျမင္ေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ မ်က္စိေတြစပ္ၿပီး အသားေတြယားခဲ့ရင္ေတာင္မွ ညဘက္ အိမ္ျပန္ေတာ့ ေရတြင္းကေရနဲ႔ ခ်ဳိးလိုက္ရုံပဲ။ ေရတြင္းေရကဆပ္ျပာတိုက္လဲ အျမွဳပ္ထြက္လာတာ မဟုတ္ေတာ့ ဆပ္ျပာေတာင္တိုက္စရာပဲ အသားယားတာ ေျပႏိုင္မလား။”
“စပါယ္ေတာင္ေဘးေစာင္းမွာ အပုံလိုက္ေဖ်ာ္တဲ့နည္းအတြက္ ခင္းထားတ့ဲခုံ leas-hing pad အခင္းအက်ယ္က ဧက ၃၅၀ေက်ာ္ေနေတာ့ အဲသည္ကစိမ့္ထြက္လာတဲ့ သတၱဳ ေဖ်ာ္ရည္ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ပဲ ခရီးဆက္ၾကတာေပါ့။ “
“စိမ့္ထြက္လာတဲ့ ေကာ့ပါးဆာလ္ဖိတ္ရည္ေတြက ေဘးကခံထားတဲ့ ကန္ေတြ ထဲကို အလိုအေလွ်ာက္စီးဝင္လာၾကတယ္။ ကန္ေတြေဆာက္တုန္းက အရည္မစိမ့္ႏိုင္ ေအာင္ ၾကမ္းခင္းတစ္မ်ဳိးမ်ဳိး ထူထူခံထားခဲ့ရင္ေတာ့ ေျမေအာက္ေရထဲအထိ အဲသည္ဓါတုရည္ေတြ မေရာက္ဘူးေပါ့။ ဒီမိုင္းမွာ အဲသလိုႀကိဳတင္စဥ္းစားေဆာက္ထား သလားေတာ့ အလြယ္တကူစစ္လို႔ရႏိုင္တာျဖစ္သလို ေဘးပတ္ဝန္းက်င္အျဖစ္အပ်က္ ေတြကတစ္ဆင့္လည္း သိႏိုင္တာေပါ့။
ဆရာနန္းေတာ္ေရွ႕ေရးသလို ‘ေနာက္ေတာ့လည္းသိေကာင္းပါရဲ႕ရွင္’ ေပါ့ ေလ။”
“မေၾကးနီတစ္ျပားေလးထြက္လာဘို႔ အိုးသတၱဳရိုင္း ၃၅တန္ ေတာင္ေစာင္းမွာ အညွစ္ခံရမယ္။ သုံးမရတဲ့ေက်ာက္ေတြ ေျမစာေတြ တန္ ၁၀၀ ေလာက္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေရွာက္ပုံရမယ္။ ေနာက္ေရေတြ၊ ဓါတ္ေငြ႔ေတြ။ တန္ဘိုးႀကီးလိုက္တာ။”
“အခုစပါယ္ေတာင္က အက္ဆစ္ဂါလံေပါင္း ဘယ္ေလာက္သုံးၿပီးၿပီလဲ။ ေနာက္ ဘယ္ေလာက္သုံးဦးမွာလဲ။ ဘယ္သူက ဘယ္လိုခြင့္ျပဳတာလဲ။ အထူးသျဖင့္ ေဘးနားက လူေတြကို အသိေပးခဲ့ရဲ႕လား။ စည္းမရွိတဲ့မိုင္းေတြရဲ႕ေဘးနားမွာ ေတြ႔ရတတ္တဲ့ ေအာက္ကဓါတ္ပုံကလို အက္ဆစ္အုိင္ေတြေတြ႔ေနရၿပီလား။ အခုမေတြ႔ေသးလဲ ေနာက္ေတာ့ ေတြ႔မွာလား။
ေနာက္တစ္ခု ပတ္ဝန္းက်င္ေလထုထဲကုိ အတားအဆီးမရွိထြက္သြားမွာက စက္ ရုံရဲ႕အျမင့္ဆုံးေခါင္းတိုင္ကထြက္တဲ့ ဆာလ္ဖါဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္လို ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ ဆိုဒ္လို ဓါတ္ေငြ႔ေတြ။ အားလုံးက အက္ဆစ္မိုးရြာႏိုင္တယ္။ မိုးေပၚတက္သြားၿပီးရင္ အနီးတဝိုက္မွာလဲ ျပန္က်ႏိုင္သလို၊ ေလသင့္ရင္ ခပ္ေဝးေဝးမႏၱေလးေတာင္အထိ မေရာက္ဘူးလဲ မဆိုနိုင္ဘူး။ အဲ- အခုနည္းပညာသစ္ကိုသုံးေနလို႔ အဆိပ္ဓါတ္ေငြ႔ သိပ္မထြက္ေတာ့ပါဘူးဆိုရင္လဲ အေဝးကလူေတြအသက္ရူေခ်ာင္ေပမဲ့ မျပတ္တမ္း သြန္းေလာင္းေနတဲ့ အက္ဆစ္ေတြေၾကာင့္ အနီးကလူေတြမွာေတာ့ အသက္ရူၾကပ္ ရဦးမွာ။
အဲေလ၊ ေၾကးနီနဲ႔ကပ္ပါေသးတဲ့ ေရႊ၊ေငြ၊မိုလီဘီဒ္နမ္၊ အေသးအဖဲြေလးေတြလဲ တန္တာမတန္တာ အပထား၊ စရိတ္ကာမိတာမကာမိတာအပထား၊ လိုခ်င္ပါေသးရဲ႕ ဆိုရင္ ခုနကတင္ျပခဲ့တဲ့ ဓါတုေဆးေတြအျပင္ ဆုိင္ယင္ႏိုက္စတဲ့ သင့္ေတာ္ရာေဆးေတြ ထပ္ထည္႔ၿပီး ခဲြယူရမွာ။ အဲသည္ေဆးေတြေၾကာင့္ ျဖစ္လာမဲ့ စြန္႔ပစ္ဓါတုပစၥည္း စာရင္းက ေနာက္ထပ္ဆယ္ခုမက တိုးလာမယ္။ စည္းကမ္းရွိရွိ စြန္႔တတ္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းျပည္႔မဲ့ ေလညွင္းေတာင္ ဘုရားေပၚတက္ကာ ဆုေတာင္းရုံပဲရွိတယ္။”
နာရတာ စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းတဲ့ အမွန္တရားေတြပါ။
အဲသလို ေဘးအႏၱရာယ္နဲ႔ ညစ္ညမ္းမႈဒဏ္ခံရတဲ့ေဒသေတြဟာ ေကာ္မရွင္ေျပာတဲ့၊ အမ်ဳိးအမည္တိတိပပမသိရတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ေပါ့ေလ၊ စြန္႔လြတ္ေပးဆပ္ရတဲ့ေနရာေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူတုိ႔ကုိ ဘယ္စာနာမႈမ်ဳိးနဲ႔ ဘယ္လုိႏွစ္သိမ့္ၾကမွာလဲ။
တကယ္ေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္သူေတြဟာ လံုၿခံဳရာေဒသကလူေတြပါ။ ေရသန္႔ေသာက္၊ အဲယားကြန္းနဲ႔ႏွပ္ေနသူေတြပါ။ ေနေရာင္မခံ ပန္းပ်ံပင္ဆင့္ေတြပါ။ ေျမႏွင့္ရန္ဖက္ေတြပါ။ ခက္လက္စိမ္းျမ မိုးမခေတြပါ။
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္ႏုိင္တဲ့အာဏာရွိသူေတြ၊ မူဝါဒအႀကံေပးေတြဟာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ပ်က္တဲ့ေဘးေတြ၊ ဒဏ္ေတြကေန လြတ္လြတ္ေဝးေဝးကင္းကင္း ေနႏုိင္သူေတြခ်ည္းပါဘဲ။ တကယ့္ေဒသခံေတြရဲ႕ ဘဝအခက္အခဲအက်ပ္အတည္းေတြကို နားလည္ေပးႏုိင္ၾကသူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။
သူတုိ႔ဆီမွာ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္၊ အနာဂတ္အတြက္၊ ေရရွည္ေကာင္းဖုိ႔အတြက္၊ အေျပာင္းအလဲအတြက္ သတၱိရွိပါစတဲ့စကားလံုးလွလွေလးေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕မမွ်တမႈကို ဖံုးကြယ္တဲ့ေျပာဆိုခ်က္ေတြ ထြက္လာပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးဆိုတာ ဆင္းရဲသားေတြဆီအျမန္ဆံုးေရာက္လာတဲ့ကပ္ဆိုးပါ။ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ သယံဇာတေတြထုတ္ယူလိုက္တဲ့အခါ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး နဂိုဆင္းရဲလို႔ ေဆးမကုႏုိင္တာကေန သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ညစ္ညမ္းလို႔ ကင္ဆာ၊ ရင္ၾကပ္ပန္းနာစတဲ့ ေရာဂါစံုထူေျပာမႈပါ ဆတိုးေပၚလာပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႔ ေနေပ်ာ္တဲ့၊ ေနသင့္တဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ ေပ်ာက္ၿပီး စိတ္စြမး္ရည္ေတြပါ ရွာမရျဖစ္သြားၾကရမွာပါ။ အဲဒီေဒသဟာ ဓာတုအဆိပ္ေတြနဲ႔ဘဲ ရိုးေျမက်ေပါင္းဖက္သြားရေတာ့မွာပါ။ အဲဒီညစ္ညမ္းတဲ့သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ေဒသခံေတြရဲ႕ အသက္ရွင္ခြင့္ကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားမေသခ်င္သလို ဘယ္သူမွ မေသခ်င္ပါဘူး။ ဒါ ေသခ်ာပါတယ္။ အသက္ရွင္ေနဖုိ႔အတြက္ ေဘးကင္းေကာင္းမြန္တဲ့သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ဟာ မရွိမျဖစ္လိုပါတယ္။ အဲဒီဝန္းက်င္နဲ႔ အသက္ရွင္မႈကိုထိခိုက္ႏုိင္တဲ့ ဘယ္စီမံကိန္းမဆို ေဒသခံေတြက သေဘာမတူရင္ မလုပ္ေကာင္းပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ ေၾကးနီထုတ္ယူတာဟာ အဲဒီေဒသခံဆင္းရဲသားေတြကို ကာကြယ္ေပးႏုိင္တာ ဘာတခုမွ မရွိပါဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူမႈေရးစည္းေတြပါက်ဳိးေပါက္ၿပီး လူ႔တန္ဖိုးေတြပါ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာပါ။
ေမာင္လူေရး
Comments