၀ဋ္ေၾကြးရွိလွ်င္ေက်ပါေစ
အရွင္ေတဇ၀ႏၱ (ကာလီဖိုးနီးယား)
မတ္လ ၂၀၊ ၂၀၁၃
ေဆာင္းရာသီဥတု ကုန္ခါနီးျပီမို႔ ရာသီဥတုက ေဆာင္းလည္းမပီ ေႏြလည္းမမည္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ အၾကင္နာမဲ့စြာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တိုး ေ၀ွ႔တုိက္ခုိက္လုိက္တဲ့ ေလးရူးေၾကာင့္ သစ္ပင္မ်ားေေပၚမွာ ခ်ိႏွဲ႔နဲ႔ႏွင့္ ခိုတြဲေနတဲ့ ေရာ္ရြက္၀ါေလးမ်ားဟာ ကယ္သူမဲ့ဘ၀နဲ႔ မိခင္ပင္အုိကို စြန္႔ခြါခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ျပီး ေလ႐ူးႏွင့္အတူ ေျမျပင္ကိုဆင္းသက္ခဲ့ရတယ္။ ေျမျပင္ေပၚကို ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း တည္ျငိမ္စြာ မဆင္း သက္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ေျမျပင္ေပၚမွာ ဟုိဟိုဒီဒီ ေျပးလႊားေနတဲ့ ပုံရိပ္သ႑ာန္ဟာ ကၽြႏု္ပ္ရဲ့ စိတ္အစဥ္ႏွင့္တူေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ထို ေၾကာင့္ ရြက္၀ါေလးေတြရဲ့ ေျပးလႊားေနဟန္ကိုၾကည့္ျပီး အေတြးနွယ္မွာ လႊင့္ေမ်ာခဲ့ရတယ္။
အေတြးဆိုတာ ေရာက္တတ္ရာရာကို ေတြးတယ္ဆိုေပမဲ့ ကြ်န္ုပ္ေတြးေနမိတာကေတာ့ လူေတြရဲ့အေၾကာင္းပဲျဖစ္တယ္။ ေအာ္ … လူေတြ လူေတြ … ။ စီးပြားေရးနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပညာေရးနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆင္မ်ားေျပလာျပီဆိုရင္၊ အထက္တန္းစားဘ၀မ်ားကို ေရာက္သြားၾကျပီဆိုရင္ စိတ္ထားေတြက ေျပာင္းလဲသြားတတ္ၾကတယ္။ “ေရျမင့္ရင္ ၾကာျမင့္တယ္״ ဆိုတဲ့ ဆိုရုိးစကားရွိေပမဲ့ ဘ၀ျမင့္လာတဲ့လူေတြဟာ ျမင့္ျမတ္ တဲ့စိတ္ထားေတြေတာ့ ျမင့္တက္မလာပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ႀကီး၀င္ျပီး အထင္ေတြၾကီးလာတတ္ၾကတယ္။ ဒါကို ေလာကစကားနဲ႔ေျပာရင္ ဘ၀င္ျမင့္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။
ဘ၀င္ျမင့္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာက မာန္မာနကို အထိန္းအကြပ္မရွိ တိုးျမွင့္ေပးလိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ။ မာန္မာနဆိုတဲ့သေဘာတရားကို ေလာ ကနယ္ပယ္ဘက္က ၾကည့္ၾကည့္၊ ဓမၼနယ္ပယ္ဘက္က သုံးသပ္ သုံးသပ္ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့တရားျဖစ္တယ္။ မာနတရား ရွိလာျပီဆိုရင္ လူမႈေရးမွာ အစြန္းေရာက္လာျပီး တစ္ဖက္သားကို မတူမတန္ဆက္ဆံလာတတ္တယ္။ ဒါဟာ မာန္မာနရဲ့ သေဘာတရားပဲ။
ကြၽႏုုပ္တိုု႔ ဗုဒၶလက္ထက္က ၀ိေဒဟရာဇ္မင္းၾကီး တေန႔ေတာ့့ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ထဲလာတဲ့အခါ ပုတ္သင္ကေလးက အပင္ေပၚကဆင္းျပီး ၀ိေဒ ဟရာဇ္မင္းၾကီးကို အေလးျပဳတယ္။ ဒီေတာ့ ၀ိေဒဟရာဇ္မင္းၾကီးက ဒီပုတ္သင္ကေလးကလိမ္မာတယ္။ ဒီပုတ္သင္ကေလးကိုေကြ်းဖုုိ႔ဆိုျပီး အသျပာေပးထားတယ္။ မင္းၾကီးခိုင္းထားတဲ့ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ကလည္း အျမဲမျပတ္ေကြ်းေနတာေပါ့။ တေန႔ေတာ့ ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ကလည္း အ စာ၀ယ္ဖုုိ႔ေမ့့ေနျပီီး အသျပာတျပားေစ့ေလးေဖါက္ျပီး လည္မွာဆြဲဲေပးလိုက္တယ္ အဲဒီအသျပာေလးဆြဲေပးတဲ့အခ်ိန္ကစျပီး ပုတ္သင္က ေလးဟာ စိတ္ေျပာင္းသြားေတာ့တာဘဲ အစကေတာ့ ၀ိေဒဟရာဇ္မင္းၾကီး ဥယာဥ္ထဲလာတိုင္း ဆင္းဆင္းျ႔ပီးအေလးျပဳတယ္။ အခုေတာ့ မင္းၾကီးလာလဲ အေလးမထားဂရုမျပဳေတာ့ဘူး။ မင္းမွာလဲနန္းေတာ္ၾကီးပိုင္တယ္။ ငါ့မွာလဲတျပားေစ့ပိုင္တယ္ဆိုျပီး မာန္မာနေတြ ၀င္ေနသတဲ့။
ေနာက္တခုကလည္း ဗုဒၶလက္ထက္ကပါဘဲ ျမင္းျမီးဆြဲ ေမာင္ဆန္လို႔ေခၚတဲ့ ရွင္ဆႏၵမေထရ္ကိုၾကည့္ေလ။ ျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္စံျပီးေတာ့ သူက ရွင္မဟာကႆပတို႔ ရွင္အာနႏၵာ စတဲ့မေထရ္ၾကီးေတြကို ဂရုမစိုက္ဘူး။ ငါကျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ရင္းႏွီးတယ္ ေတာထြက္တုုန္းက တည္းက အတူလိုက္ခဲ့တာဆိုျပီး မာန္မာနေတြတက္ကာ ဘယ္သူ႕ကိုမွွဂရုမစိုက္ ဘယ္သူဆံုးမလို႔မွမရဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့သူ႔ကို ဘယ္ သူမွမဆက္ဆံဘဲဲ ျဗဟၼာ့ဒဏ္ခတ္ရသည္္အထိျဖစ္တယ္ မဟုတ္ပါလား။ အဲဒါမာန္မာနေၾကာင့္ေပါ့။
အဲဒီမာန္မာနဆိုတဲ့တရားက ကိန္းသူရဲ႕သ႑ာန္မွာ အက်ိဳးမဲ့ကုုိျဖစ္ေစတတ္ေသာတရားမို႔ ဗုဒၶကလည္း မေကာင္းေသာတရားလို႔ မိန္႔ခဲ့ပါ တယ္။
မာန္မာနေၾကာင္ ့အက်ိဳးမဲ ့ျဖစ္ပံု ၀ဋ္လည္ပံုေလးကို ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္တခုအေနနဲ ့ တင္ျပပါရေစ။ စာေရးသူဟာ တခ်ိန္တံုးက အသင့္အတင့္ နာမည္ေလးရလာေတာ့ ဘာမဆိုျပည့္စံုတာေပါ့့။ စာသင္သားဘ၀နဲ႔မတူေတာ့ဘူး။ နာမည္ေက်ာ္တဲ့့တရားေဟာဓမၼကထိက ကမၼဌာနာစရိယ တပါးျဖစ္လာျပီး နာမည္ကလည္းရ ပရိသတ္ကလည္္းမ်ားလာ၊ ေနရတဲ့ေနရာကလဲ နာမည္ၾကီး မဟာစည္ရိပ္သာ၊ ဆရာသမားေတြကလဲ နာမည္ၾကီးေတြဆိုေတာ့ အစစအရာရာအဆင္ေျပတာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္က အသက္ကလဲငယ္ေသးေတာ့ နားထင္ေသြးေရာက္ျပီး မာန္မာနေတြတက္ ဘ၀င္ျမင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အေတာ္သင့္လူဆို စ ကားေတာင္ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ တေန႔ေတာ့ သာေကတဘက္ကို ဆြမ္းစားၾကြၾကေတာ့ အတူသြားတဲ့ ဆရာေတာ္တပါးက ဦးေတဇ၀ႏၱ အရွင္ဘုရား ေက်ာင္းအတြက္ေနရာရွာေနတာ ဒီေနရာလာေနပါလားလို႔ ေဒါပံုျမိဳ႕အ၀င္ လမ္းေျမာက္ဘက္ ခရာေတာေတြ ျပည့္ေနတဲ့ေနရာ ကိုျပလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေဒါပံုဆိုတာက ရႊံ႕ေတြဗြက္ေတြျပည့္ေနတဲ့ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ေတြပါ။ အဲဒီေတာ့ဒီကဘာ ျပန္ေျပာလိုက္သ လဲဆိုေတာ့ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ျပီး ဒီလိုေနရာၾကီးမေနခ်င္ပါဘူးကိုယ္ေတာ္လို႔ ျပန္ေျပာမိပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာလို ့အေရးအခင္း ေတြျပီးေတာ့ ေဒါပုံ၀ါဆိုရပ္ကြက္ ၀ါဆိုဦးဓမၼာရံုုကတရားစခန္းပြဲပင့္ေတာ့ တရားျပလာရင္း ၀ါဆိုေက်ာင္းတိုက္ကဆရာေတာ္ ဦး၀ိစိတၱနဲ႔ေတြ႕ ေတာ့ အလႅာပသလႅာပစကားေတြေျပာၾကရင္း ....
အရွင္ဘုရားတပည့္ေတာ္ အရြယ္ကလဲရလာျပီဘုရား ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ့္ ကန္ေလးနဲ႔ ေနခ်င္တယ္လို႔ေျပာေတာ့ အဲဒီဆရာေတာ္က အရွင္ ဘုရား ဟုတ္ၿပီ ၾကည္စုရပ္ကြက္ထဲမွာ ဘုန္းၾကီးပ်ံေတာ္မူထားတဲ့ တဲေက်ာင္းေလးတခုရွိတယ္။ အဲဒါျမိဳ႕နယ္ဥကၠဌဆရာေတာ္ ဦးဥာဏိက ထံသြားေလွ်ာက္ၾကည့္ရေအာင္လို ့ေျပာျပီး သြားေလွ်ာက္ေတာ့လည္္း ဥကၠဌဆရာေတာ္ကလည္း အဆင္သင့္ပါဘဲ။ အရွင္ဘုရားသာသနာ ျပဳပါဆိုျပီးေပးလိုက္တာပါဘဲ။ အဲဒီ၀ါးေက်ာင္းေလးကိုရေတာ့ အမ်ားတကာေတြကေတာ့ ကိုယ့့္ကိုၾကည့္ျပီးသနားေနၾကတာပါ။ သနားၾက မွာေပါ့။ ေက်ာင္းေလးလည္း ဓနိမိုးး၀ါးေက်ာင္းကေလး ေဘးကလဲညစ္ပတ္ေနတာကို။ တခ်ဳိ႕ တကာ တကာမေတြကလည္း ေျပာၾကတာေပါ့။ အရွင္ဘုရားမို ့ဒီလိုေနရာေနတယ္ေပါ့။ အဲဒီအခါမွ ဘ၀ရဲ႕အေၾကာင္း လူေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာနားလည္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ “ဘ၀ကို ပံုေသမတြက္နဲ႔ဆိုတာ ဒါပါလားလို႔ နားလည္လိုက္ပါေတာ့တယ္” လူေတြကလည္း ရွိေတာ့တမ်ိဳး မရိွေတာ့တမ်ဳိးပါလားဆိုတာ လူေတြရဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း နားလည္လာပါတယ္။
တေန႔ညအိပ္ရာ၀င္ေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္။ ေအာ္ဒီေနရာကေလးက ငါခပ္ငယ္ငယ္က ငါႏွာေခါင္းရႈံ႕ခဲ့တဲ့ေနရာေလးပါလား။ အျဖစ္ေတြက ထူးဆန္းလိုက္တာ။ ငါဘယ္ေသာအခါမွ ဒီလိုေနရာမ်ဳိး ေနရမယ္လို႔မထင္ခဲ့ဘူး။ တခ်ိန္က ငါႏွာေခါင္းရႈံ႕ခဲ့တဲ့ေနရာ အခု ငါတကယ္လာေန ရတာပါလား။ ဘ၀မ်ားဆန္းၾကယ္လိုက္တာ။ အနံ႔အသက္ေတြကလဲမေကာင္း တဲေက်ာင္းေလးကလဲ ဒယိမ္းဒယိုင္ ဓနိအမိုးေတြကလဲ မလံုမလဲ ေလလာရင္လဲမွာစိုးလုုိ႔ ေဘးကသစ္ပစ္ပင္ကို သြပ္နန္းၾကိဳးနဲ႔ ဆြဲခ်ည္ထားရတယ္။
ၾကြက္ေတြကလဲတေသာေသာ့ တဲေက်ာင္းေအာက္ကလဲ ေရေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ေရညွိေစာ္ကနံ။ ညအခါဆို ေအာက္ကဖားေတြကလဲ တကြိကြိ နဲ႔ အိပ္လို ့မရေတာ့ ဟိုေတြးသည္ေတြးနဲ႔ ကိုယ့္ဘ၀ကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါသည္။
တခ်ဳိ႕ မႏၱေလး ေအာင္လံ ေတာင္ငူ ရန္ကုန္စတဲ့ တပည့္ တကာ တကာမေတြက တုုိ႔ဆရာေတာ္ဦးေတဇ၀ႏၱ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းခြဲတယ္ဆိုျပီး အထင္ၾကီးျပီးးလာၾကတာေပါ့။ ေက်ာင္းကိုျမင္လိုက္သည္ႏွင့္တျပိဳက္နက္ သူတုုိ႔အထင္နဲ႔ အျမင္နဲ႔ တျခားစီျဖစ္ေနေတာ့ သူတုုိ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာ ေတြကပ်က္လို႔။ တခ်ဳိ႕ၾကေတာ့လဲ ျပန္ခ်င္လို ့လက္တတို႔တို႔နဲ႔။ တခ်ဳိ႕ၾကေတာ့လည္း ေနာက္လွည့္ျပီး အထင္ေသးတဲ့သေဘာနဲ ့ခႏုုိးခနဲ႔ေပါ့။ အစားေၾကြးလဲမစား၊ ေရေတာင္ မေသာက္ၾကပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကလဲမသန္႔ေတာ့ ရြံၾကတာေပါ့။ ကိုယ္ကလည္း သူတုုိ႔သာ ဟန္လုပ္ျပီး စကားေျပာေနရတာ မ်က္နွာေတြပ်က္ျပီီး အားငယ္ေနတာပါ။
အဲဒီအခိ်န္တံုးကဆိုရင္ ကိုယ့္ရင္းႏွီးတဲ့ဧည့္သည္ေတြ မလာပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းေနရတာ။
အဲဒီေတာ့ ညအိပ္ရာ၀င္ေတာ့စဥ္းစာမိတယ္။ ေအာ္ ငါငယ္ငယ္တံုးက ေဒါပံု ဒီလိုေနရာမ်ဳိး မေနခ်င္ပါဘူးလို႔ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ခဲ့တယ္။ ေဒါပံု ၀ါဆိုရပ္ကြက္၀ါဆိုဦးဓမၼာရုံတရားျပေတာ့ သူတို႔ကပ္တဲ့ဆြမ္းဟင္းေတြၾကည့္္ျပီး ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ခဲ့တယ။္ အဲဒီကံေတြက အခု ငါ့ကိုအက်ဳိးေပး ေနတာ မ်ားလား အမ်ားတကာေတြရဲ႕ အထင္ေသးႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ ျခင္းခံေနရပါေပါ့လား။
တခ်ဳိ႕လူၾကီးေတြကေျပာၾကတယ္။ ငွက္သိုက္ခေလးေတြဖ်က္တာျမင္ရင္ အေကာင္းေလးေတြသတ္တာေတြ႕ေတာ့ ဟဲ့ေကာင္ေလးမလုပ္နဲ႔ ၀ဋ္လည္လိမ့္မယ္လို႔ေျပာၾကတယ။္ ငါျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကံေတြက ဘ၀ေတာင္မျခားဘဲ ယခုပစၥဳပၸန္မွာပင္ လည္ေနပါေပါ့လားလို႔ ထိတ္လန္႔ သံ ေ၀ဂေတြရမိပါတယ္။
ေရခ်ဳိးျပန္ေတာ့လည္း ကန္ေရေတြခ်ဳိးရေတာ့ က်ဳပ္က ကန္ေရေတြမခ်ဳိးႏိုင္ဘူးလိုု႔ေျပာေတာ့ သူတုုိ႔ခမ်ာ ေရခ်ဳိးဖုုိ႔ဆိုျပီီး အျခားတေနရာကသြား၀ယ္ျပီီးထမ္းေပးရတယ္။ လူဆိုတာ တဖက္သားကို ကိုယ္ကအသာစီးကရတယ္ဆိုျပီီး အနိုင္ယူခ်င္ၾကတယ္ေလ။ အခုကိုယ့္က်ေတာ့ ေရခ်ိဳးရံုတင္ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီကန္ေရကိုေသာက္ေနရတယ္။ အဲဒီကန္ေရကိုေတာင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ရတာမဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားဆီက ထန္းပုုိး ေရပံုးငွားျပီး အေ၀းၾကီးသြားးထမ္းရတယ္။ မုုိးအခါဆို ေရတထမ္းရဖုုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ ၀ဋ္ဆိုတာ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ ႏိုင္ငံေက်ာ္ဓမၼကထိကဆိုျပီီး အထင္ၾကီးျပီီးေနၾကတဲ့ပရိသတ္ေတြလည္း ေဒါပံုေက်ာင္းထိုင္မွ အကုန္ျပတ္ကုန္တာဘဲ။ ေက်ာင္းမ ထိုင္ခင္က သားေတာ္ေလး သားေတာ္ေလးဆိုတဲ့သူေတြ လိုတာေျပာပါဆိုတဲ့သူေတြလဲ တေယာက္မွမေတြ ့ရေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ဇာတိက လာတဲ့သူေတြကေတာင္ ေက်ာင္းလာတညး္ျပီီး အရပ္ေရာက္ေတာ့ဘာေျပာၾကသလဲဆိုေတာ့ ဦးေတဇ၀ႏၱ ဦးေတဇ၀ႏၱနဲ႔ နာမည္ေတာ့ ၾကီးလိုက္တာ။ ေနရေတာ့လည္း ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ရႊံ႕ထဲ ဗြက္ထဲ အမႈိက္ပံုထဲ တဲကေလးနဲ႔ေနရတာ။ အဲဒီအခ်ိန္တံုးကေတာ့ ဘ၀ကိုအလူး အလဲခံခဲ့ရတာပါ။
၁၉၉၁ အစိုးရလက္ထက္ ေနရာေတြျပန္ခ်ေပးေတာ့လည္း အမႈိက္ေတြ၀ယ္ဖို႔ရျပန္ေတာ့ အမွိုက္နံ႔ေတြ ကတေထာင္းေထာင္း ယင္ေကာင္ ေတြက တေလာင္းေလာင္းနဲ႔ ေက်ာင္းတဲေလးထဲကတန္းေတြမွာဆို ယင္ေကာင္ေခ်းေတြကလည္း မဲလို႔။ ေနာက္မွျပန္စဥ္းစားမိတယ္ ေအာ္ အဲဒီတုန္း ကမေသလို ့ကံေကာင္းတာ။ မေကာင္းတဲ့အနံ႔အသက္ကလည္း လူကိုေသႏုုိင္တာဘဲ။
စာေရသူကို ေက်ာင္းလွဴခဲ့တဲ့ဆရာေတာ္ဆို တပည့္ေတာ္လည္း အမႈိက္ခ်မယ္ဆိုျပီး အမႈိက္ေတြေက်ာင္းထဲပံုလိုက္တာ အဲဒီအမႈိက္္နံ႔ ေတြေၾကာင့့္္ ပ်ံေတာ္မူသြားတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့မွ ေၾကာက္လာမိတယ္။ တခ်ဳိ႕တကာမေတြကေတာ့ နာမည္ေပးၾကပါတယ္။ ေဒါပံုေက်ာင္း မဟုတ္ဘူး။ ဒိုက္ပံုေက်ာင္းလို႔ေတာင္ ေခၚၾကပါေသးတယ္။
ေက်ာင္းကလည္း ဘယ္ေလာက္ခမ္းနားသလဲဆိုတာၾကည့္လိုက္ပါအံုး။ သီလရွင္ကေတာင္ အိမ္ထင္ျပီီး ဆြမ္းဆံလာရပ္ပါတယ္။ အနားက ဆြမ္းလာကပ္တဲ့ တကာမၾကီး ေဒၚညြန္႔က ဆရာေတာ္ သီလရွင္ဆြမ္းလာရပ္ေနတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ေျပာေတာ့ သြားေလာင္းလိုက္ပါ ဗ်ာလို႔သာ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ရွက္တာနဲ႔ အျပင္ေတာင္မထြက္ရဲပါဘူး။ အဒီအခ်ိန္တုုန္းကဆို တရားေဟာဘက္ျဖစ္တဲ့အ ေပါင္းသင္းသူငယ္ခ်င္းကိုေတာင္ မေတြ႕ရဲတဲ့ဘ၀ပါ။ ကိုယ့္မွာမျပည့္စံုရင္ ဘယ္လူၾကားမွမသြားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
ေအာ္ ကိုယ္ကေတာ့ အိပ္ရာ၀င္တိုင္းနဖူးေပၚလက္တင္ျပီး စဥ္းစားရင္းျပီးးခဲ့တဲ့အတိတ္ေတြက အရိပ္သဖြယ္ထင္ဟပ္ျပီး ေအာ္---- မင္း တခ်ိန္တုုန္းက မင္းကိုယ္မင္း အထင္ၾကီးျပီီး မာန္မာနတက္ခဲ့တဲ့ဒဏ္၊ ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့တဲ့ဒဏ္၊ သူမ်ားကိုအထင္ေသးျပီး ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ခဲ့တဲ့ဒဏ္ ေတြယခုမင္းကိုယ္တိုင္ခံစားေနရပါေပါ့လားလို႔ ေနာင္တၾကီးစြာရမိပါေတာ့သည္။ စာ႐ႈသူမ်ားလည္း ဤအရွင္လို အျဖစ္ဆိုးမ်ားနဲ ့မၾကံဳေတြ႕ ၾကေစရန္ သံေ၀ဂယူႏုုိင္ၾကပါေစ။ ေအာ္--- ေလာက၌အရာအားလံုးဟာဘယ္အရာမွတည္တံ့ခိုင္ျမဲေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ အနိမ့္အျမင့္ အ တက္အဆင္းဆိုတာ ရိွၾကစျမဲပါဘဲ။ ေျပာလိုတာက ျမင့္ေနတဲ့အခါမွာလည္း ပလႊားျခင္းမရွိၾကဖုုိ႔ နိမ့္က်ေနတဲ့အခါမွာလည္း စိတ္ဓာတ္ေတြ မက်ဖုုိ႔ပါဘဲ။ လူသားတိုင္းဟာ ေလာကဓံနဲ႔ေတာ့ ဘယ္သူမွမကင္းၾကပါဘူ။း
ဗုဒၶသည္ပင္လွ်င္ ၀ိပါက္ေတာ္ ၁၂ ပါးဆိုတဲ့ ၀ဋ္ၾကမၼာေတြကိုမလြတ္သာပဲ ခံခဲ့ရေသးတာဘဲ။ ေအာ္ငါလဲဘဲ သူမ်ားေတြက ငါ့ကိုဘယ္လို ဘဲေျပာၾကပါေစ ႏွိမ့္ခ်ပါေစ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အျပစ္မျမင္အျပစ္မတင္လိုေတာ့ပါ။ ကိုယ္မလိမၼာလို႔ ကိုယ္မိုက္ခဲ့လို႔ ကိုယ့္ရဲ့ မိုက္ျပစ္မိုက္ေၾကြး ေတြကို ေနာင္ဘ၀မကူးဘဲ ဒီဘ၀တြင္လက္ေတြ႕ခံစားခဲ့ရတာဘဲ။
သူတုုိ႔ကုုိ အျပစ္မျမင္တဲ့အျပင္ သူတုုိ႔ကိုေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ သူတုုိ႔ေၾကာင့္ ကိုယ့္သ႑ာန္မွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ မာန္မာနေတြေလ်ာက် ျပီး အျမင္မွန္ကိုရေစခဲ့ပါတယ္္။ စာသူအာလံုးတို႔လည္း စာေရးသူရဲ ့အျဖစ္အပ်က္ကေလးကိုဖတ္႐ႈျပီီး သံေ၀ဂယူႏုုိင္ၾကပါေစ။ စာေရးသူက ေတာ့ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဘုရားေရွ ႕မွာဦးခ်ျပီး တပည့္ေတာ္မွာတင္ရွိေနတဲ့၀ဋ္ေၾကြးေတြကို ဒီမွ်နဲ႔ဘဲ ၀ဋ္ေၾကြးရွိလွ်င္ေက်ပါေစလို႔ ဆုေတာင္း ရင္းျဖင့္သာ .....။
သံေ၀ဂပြားႏုုိင္ၾကပါေစ
သ႐ုုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီအား ဤေနရာမွ ကူးယူပါသည္။
Comments