ဟန္ေရးျပင္တဲ့ မိန္ရာသီ
ေဒါက္တာဓမၼပိယ (ITBMU)၊ မတ္ ၂၉၊ ၂၀၁၃
“မိန္ရာသီ လတေပါင္းေပမို႔ ရြက္ေဟာင္းေတြကေကၽြ” ဆိုတဲ့ အဖဲြ႔အႏြဲ႔ေတြ။ “ဟန္ေရးျပင္တဲ့ မိန္ရာသီ” ဆိုတဲ့ ဂီတသံစဥ္လွုိင္းေတြ။ ဒီလိုအဖြဲ႔မ်ဳိးေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ ျမတ္ႏုိးဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ဒီမိန္လရာသီကို မေမ့ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနခဲ့လို႔ … ။ ဟန္ေရးျပင္ေနတဲ့ မိန္ရာသီအလွကို ၾကည္ႏူးခံစားမိရင္း ဟန္ေရးျပင္ေနတဲ့ အမိျမန္မာျပည္ႀကီးဆီသုိ႔ စိတ္ကေရာက္သြားမိတယ္။ ဒါဟာ စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ခဲ့ျခင္းပါ။
မိန္ရာသီဆိုတဲ့ လတေပါင္းကို စာေရးသူ သတိတရရွိေနခဲ့သည္မွာ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ ထဲက စခဲ့တာလို႔ ဆိုရမွာပါ။ သဘာ၀အလွအပေတြ၊ ထိုအလွအပေတြကို စာပန္းခ်ီခ်ယ္မွုန္းထားတဲ့ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ ေတြ၊ ရတုကဗ်ာေတြႏွင့္ျပည့္လွ်န္းေနတဲ့ သာေမာဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ဒီတေပါင္းလရာသီဟာ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ (ျမန္မာျပည္မွာ) ေအးခ်မ္းသာယာမွုေတြ ေပ်ာက္ဆုံးလုနီးပါး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ စိတ္ဘ၀င္မွာ ခ်မ္းေျမ႔ၾကည္ႏူး ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ဒီတေပါင္းလရာသီကို ေၾကာက္ရြံ႔စိုးရိမ္စိတ္မ်ားႏွင့္အတူ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းရ ေတာ့မွာပဲလို႔ စဥ္းစားမိခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့လဲ ေရႊစိတ္ဘ၀င္မွာ ခ်မ္းသာၾကည္ႏူးမွုမ်ဳိးဆိုတာ ဘယ္မွာလာၿပီး ရွိႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။
မိန္ရာသီဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ (၁၂)လရာသီခြင္ရဲ့ နကၡတ္ဇာတာ ေဟာစတမ္းမ်ဳိးမွာ မိန္ရာသီရဲ့ သေကၤတကို ငါးၾကင္းႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ ပုံေဖၚျပထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ မိန္ရာသီရဲ့ အခ်ိန္ႏွင့္ကာလ အပိုင္းအျခားကိုေတာ့ ေဖေဖၚ၀ါရီလ (၂၀)ရက္မွ မတ္လတ္ (၂၁)ရက္ထိ သတ္မွတ္ေဖၚျပထားၾကတယ္။ ျမန္မာစာဆိုေတာ္မ်ားကေတာ့ မိန္ရာသီရဲ့ အခ်ိန္ကာလကို ေဖၚျပရာမွာ “မိန္ရာသီ လတေပါင္း” ရယ္လို႔ ဖြဲ႔ဆိုထားၾကၿပီး တေပါင္းလကိုပင္ မိန္လရာသီရယ္လို႔ ေျပာဆိုထားၾကတယ္။ မိန္ရာသီမွာ ပြင့္လန္းေနတဲ့ ပန္းေတြရဲ့ အလွထူးပုံေတြ၊ မိန္ရာသီမွာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းလွတဲ့ ေတာေတာင္ေရေျမတို႔ရဲ့ သဘာ၀အလွ အပေတြကို စာစီေရးဖြဲ႔ျပလို႔ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပဲ ရွိေနၾကတယ္။
မိန္လရာသီရဲ့ ရာသီသဘာ၀ဟာ ေအးလည္းမေအးလြန္း၊ ပူလည္းမပူလြန္းတာေၾကာင့္ လတကာ ေတြထဲမွာ ထူးကဲသာယာတဲ့လလို႔ ဆိုၾကရမွာပါ။ ရာသီက အေအးအပူ မွ်တတာေၾကာင့္ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ခ်ယ္ရီပန္းေတြ၊ ေမႊးၾကဴစရာေကာင္းတဲ့ သရဖီပန္းေတြ၊ ေကသာမွာ ပန္ဆင္စရာေကာင္းတဲ့ အင္ၾကင္းပန္းေတြ၊ ဒီပန္းမ်ဳိးေတြအျပင္ (ေအးတဲ့ႏိုင္ငံမ်ားမွာဆိုရင္) ပန္းပြင့္ပြင့္ႏိုင္တဲ့ သစ္ပင္ေတြ၊ ပန္းပင္ေတြအားလုံးဟာ ပန္းအလွၿပဳိင္ပြဲႀကီးကို က်င္းပေနသည့္အလား စိတ္ဘ၀င္မွာ ထင္မွားရေလာက္ေအာင္ ၾကည္ႏူးသာယာဖြယ္ ေကာင္းေနျခင္းပါ။ ဤကဲ့သို႔ ရာသီကလည္းသာယာ၊ ပန္းေတြကလည္းေမႊး၊ ရနံ႔ေတြကလည္း ၀န္က်င္တစ္ခု လုံးကို ထုံသင္းေနေအာင္ ေမႊးႀကိဳင္ေနတတ္တာမို႔ ဒီလိုရာသီမ်ဳိးမွာ စ်ာန္ပ်ံရေသ့မ်ားပင္ စ်ာန္မွေလွ်ာက် သြားတတ္ၾကေၾကာင္း အင္း၀စာဆိုအေက်ာ္ ရွင္ဥတၱမေက်ာ္က ေတာလား (ကိုးပုိဒ္) ရတုမွာ စာပန္းခ်ီ ေရသီလို႔ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားတာကို ဖတ္ဖူးၾကမွာပါ။
သားကိုလြမ္းလို႔ နန္းတြင္းကေန အေမွ်ာ္ႀကီး ေမွ်ာ္ေနရွာတဲ့ ဖခင္အို သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးကို အလြမ္းေတာ္
ေျပေစဖို႔ အရွင္ကာဠဳဒါယီမေထရ္က ဒီတေပါင္းလမွာ ေနျပည္ေတာ္ဌာနကို ျပန္လည္ၾကြခ်ီေတာ္မူရန္ အခ်ိန္ ေကာင္း၊ အခါေကာင္းျဖစ္ပါေၾကာင္း ဘုရားရွင္အား ဂါထာ (၆၀)ျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားပုံမ်ားကို အင္း၀စာဆို အေက်ာ္ ရွင္ေခမာက ဂါထာ(၆၀)ပ်ဳိ႔၌ ခန္းခန္းနားနား စာပန္းခ်ီ ေရးဖြဲ႔ထားခဲ့၍ ဒီရာသီကို သတိတရရွိသူတိုင္း မလြမ္းဘယ္သူရွိပါမလဲလို႔ ေျပာစမွတ္တြင္ေလာက္ေအာင္ ဖြဲ႔ဆိုသီကုံးထားႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီရာသီရဲ့ အလွၾကက္သေရဟာ ေကာင္းျခင္းမဂၤလာတြနဲ႔ ျပည့္စုံေနတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။
ဒီလို ထူးျခားတဲ့ မိန္ရာသီလကို ကေလးဘ၀ထဲက ႏွစ္ၿခဳိက္ေနမိတာ။ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀က ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ “မိန္ရာသီ”ဆိုတဲ့ တေပါင္းလဖြဲ႔ သီခ်င္းေလးကို စာေရးသူရဲ့ အၾကားအာရုံထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္သလို ထင္ဟပ္ေနဆဲပါ။ အဲဒီသီခ်င္းကို ေရဖြဲ႔သီကုံးခဲ့တဲ့ ဂီတစာဆိုက ဆရာဦးဘသိန္း (မႏၱေလး)ျဖစ္ၿပီး၊ ထိုသီခ်င္းရဲ့ မူရင္းအဆိုေတာ္ႀကီးက ႏိုင္ငံေက်ာ္အဆိုေတာ္ႀကီး ကိုအံ့ႀကီးပါ။ မိန္ရာသီဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးဟာ စာသားက လည္းႏု၊ အဆိုကလည္း ေကာင္းဆိုေတာ့ ဒီရာသီဘဲြ႔သီခ်င္းကို ၾကားရရင္ ဘယ္ဆီကိုလြမ္းလို႔၊ ဘယ္သူကို တမ္းတရမယ္ဆိုတာ သဲသဲကြဲကြဲ မသိရေပမဲ့ အဲဒီသီခ်င္းကို ၾကားရေလတိုင္း ရာသီဓေလ့ကို လြမ္းေမာေနမိ တာေတာ့အမွန္ပါ။ ေဆာင္းအကုန္၊ ေႏြအကူးရာသီရဲ့ သဘာ၀အလွကို လြမ္းခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ပီပီျပင္ျပင္ ဖြဲ႔သီျပႏုိင္တဲ့ ဆရာႀကီးဦးဘသိန္းကို အေတာ္ကို သေဘာက်ခဲ့မိတယ္။
ဘာသီခ်င္းကိုပဲဆိုဆို၊ ဘယ္လိုအေနထားမွာပဲရွိရွိ သဘာ၀ဓေလ့ကုိ ပုိင္ပုိင္ႏိုင္ႏိုင္ ဆိုႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ အဆိုေတာ္ႀကီး ကိုအံ့ႀကီးရဲ့ ဆိုဟန္ကလည္း လြမ္းေမာဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ပံ့ပုိးေပးေနသလို ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ဒီရာသီ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ လြမ္းစရာရွိသူေတြအတြက္ မလြမ္းပဲကို မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆိုဟန္္ႏွင့္စီးခ်က္က ပိုင္ႏိုင္လွတာေၾကာင့္ အလြမ္းဓာတ္ခံရွိသူတို႔အတြက္ မ်က္ရည္မ၀ဲခဲ့ေသာ္လည္း အလြမ္းေရာင္သန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို အမ်ားျမင္မွာစိုးလို႔ တိတ္တခိုး သုိ၀ွက္ခဲ့ၾကရသူေတြကလည္း ဒုႏွင့္ေဒးပါ။ ဆိုလွခ်ည္းလားရယ္လို႔ ေ၀ဖန္ဖို႔ ဆႏၵေတြလည္း ေစာမေနဖို႔ပါ။ သီခ်င္းစာသားေလးကို ဖတ္ရွုခံစားၿပီးမွ သေဘာေတာ္အတိုင္း ေ၀ဖန္လိုကေ၀ဖန္၊ သုံးသပ္လိုက သုံးသပ္ႏုိင္ၾကဖို႔ပါ။ ဖတ္ရွုခံစားၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။
“ခိုင္ေရႊညွာ၀င္း … ႏွင္းၾကြင္းဖြဲ႔တဲ့ မိန္လရာသီ … ေလေသြးရာခ်ီ … ေရႊဖီ ငုံကင္း အင္ၾကင္းေတြက နီ … သႏၱာရည္ … ေတာလုံး ျဖာေခ်ၿပီ … ။ ေငြရည္ .. ႏွင္းေငြရည္ … ေထြလီ .. အဆင္းေထြလီ … ေလေျပ(ၿပီ) .. ညွင္းေလေျပ (ၿပီ)… ။ ညွင္းေလေျပက .. ေျမာက္ေတာင္ေႏွာ … ရြက္၀ါေျမခလို႔ သက္ေကၽြေလ်ာခဲ့ၿပီ … သိဂၤ ီ ေတာလုံးထိန္ေခ်ၿပီ …။
“မိန္ရာသီ”ကို အထူးတလည္ အမွတ္ရေစႏိုင္တဲ့ ေနာက္ထပ္ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္လည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းကို ေရးဖြဲ႔သီကုံးသူက ေရနံသာစိုးလွုိင္၊ သီခ်င္းကို သီဆိုထားသူက အဆိုေတာ္ႀကီး ေဒၚတင္တင္ျမ။ သီခ်င္းနာမည္က “ေတာင္းတန္းျပာနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္”။ သီခ်င္းကို အဓိကပုံေဖၚျပခ်င္တာက မိန္ရာသီရဲ့အလွ။ သီခ်င္းရဲ့ အေတြးပုံရိပ္ကို ေဖၚျပထားတာက ခ်စ္သူ (ခင္သူ)နဲ႔ ေ၀းေနရတဲ့သူမ်ဳိးဆိုတာ မခ်ိတင္ကဲ ရင္ထဲမွာ ေဆြးေဆြးေျမ႔ေျမ႔ ခံစားေနၾကရေၾကာင္းကို ေရွ႔တန္းေရာက္ေနတဲ့ စစ္သည္တစ္ေယာက္ကို အဓိကဇာတ္ ေကာင္ေနရာမွာထားၿပီး ဖြဲ႔ဆိုထားတဲ့ အိမ္သူေဆြ မယ့္သက္ထားကို သိေစခ်င္တဲ့ လကၤာစကားပါ။ ဖတ္ရွုခံစား ၾကည့္ဖို႔ပါ။
မွိန္ျပာျပာ ျမဴက်င္း … တိမ္တိုက္ကယ္ ၿခဳံလႊာသိုင္းဖြဲ႔ဆင္ … ေဆးပန္းခ်ီ ေရးမမွီႏိုင္တဲ့ ဟန္ေရးျပင္ သည့္ မိန္ရာသီ… ရြက္သိဂၤ ီ ေလခ်ီသုတ္ၿပီ .. ညွာေညာင္းမျပဳတ္ခင္ ဤမွာဘက္ဆီ … စိတ္သည္း ေရႊဘ၀င္မွာ … လြမ္းပါေလနဲ႔ ေျပေစေၾကာင္းရည္ … အိမ္သူေဆြ မယ့္သက္ထားဆီ … စစ္လကၤာပါး .. လိုက္သည္ … ။
စာသားေတြက ႏုလြန္းေတာ့ အသဲညွာ မခိုင္သူေတြအတြက္ အသဲညွာေတြ ေၾကြေလမလားရယ္လို႔ စုိးရိမ္စိတ္မ်ားပင္ ျဖစ္မိပါရဲ့။ တကယ္ေတာ့ သီခ်င္းစာပုိဒ္မွာပါတဲ့ “ဟန္ေရးျပင္တဲ့ မိန္ရာသီ”ဆိုတဲ့ စာသား ေလးဟာ ႏုလြန္းလို႔၊ ရြလြန္းလို႔ စာေရးသူရဲ့ဘ၀င္ကို အႀကဳိက္ေတြ႔ေစခဲ့တာ အမွန္ပါ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ဆိုသလို ဘာမဆိုင္၊ ညာမဆိုင္နဲ႔ အဲဒီစာပိုဒ္ေလးကို အျခားစကားလုံးတစ္ခုႏွင့္ အစားထိုးၿပီး ဖလွယ္ ၾကည့္မိတယ္။ အစားထုိးၾကည့္မိခဲ့တဲ့ စာသားေလးက “ဟန္ေရးျပင္တဲ့ ျမန္မာျပည္”တဲ့။
မိန္ရာသီႏွင့္ ျမန္မာၿပည္။ ဘယ္လိုမ်ား ဆက္စပ္မွုေတြ ရွိေနပါလိမ့္မလဲလို႔ ေတြးၾကည့္မိျခင္းပါ။ ေတြးမိ ေတာ့လည္း ဆက္စပ္မွုက ရွိေနသလိုပဲ။ ဥပမာ၊ မိန္ရာသီမွာ သဘာ၀တရားေတြနဲ႔ အလွတရားေတြ ေ၀ဆာေနခဲ့သလို၊ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ေရေျမ ေတာေတာင္သဘာ၀တရားေတြနဲ႔ အလွတရားေတြ ေ၀ဆာေန ခဲ့တယ္။ ျမစ္ေတြေခ်ာင္းေတြမွာေတာ့ အလွတရားေတြနဲ႔ ေ၀ဆာေနျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ သဘာ၀သယံဇာတ တရားေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္ႀကီးရဲ့ အလွေတြကို ခ်ယ္မွုန္းထားသလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လားမသိ သယံဇာတ အလွတရားေတြကို ယာဇ္မူးေနၾကတဲ့ ပ်ားပိတုံးေတြဆိုတာကလည္း တ၀ီ၀ီ တစီစီနဲ႔ ညံလို႔၊ စီလို႔။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ ႀကိဳတင္သတိထားႏိုင္ဖို႔ သတိေတာ့ေပးရဦးမယ္။ ပ်ားပိတုံးဆိုတာ ၀တ္ရည္စုတ္တတ္တဲ့ သတၱ၀ါ မ်ဳိးမို႔ ပန္းပ်ဳိးလိုသူတို႔အတြက္ ကုိယ့္ၿခံတြင္းမွာ ကိုယ့္စိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ ပန္းေတြကို စနစ္တက် ကာကြယ္ေစာင့္ ေရွာက္ထားဖို႔လိုတယ္။
တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ပ်ားပိတုံးဆိုတာ ၀တ္ရည္ပဲစုတ္တတ္တယ္လို႔ ရန္လိုတဲ့အျမင္မ်ဳိးနဲ႔ (နက္ေဂ တစ္ဗ္ဗ်ဴး - Negative view) ဆန္႔က်င္ဘက္အျမင္မ်ဳိးႏွင့္ မုန္းစိတ္ကို ေရွ႔တန္းတင္ၿပီး ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အမွားႀကီးမွားသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္ဆင္ျခင္ႏိုင္ဖို႔ပါ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုရင္ ပ်ားပိတုံးတို႔ရဲ့သဘာ၀ဟာ ပန္းေတြမွ ၀တ္ရည္ကိုစုတ္ယူတတ္သလို၊ ခ်ဳိျမတဲ့ပ်ားရည္ကိုလည္း ထုတ္လုပ္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိတာကို ေမ့မထားၾက ဖို႔ပါ။ ဒီေတာ့ ပ်ားပိတုံးေတြဆီက ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ပ်ားရည္ေတြကို တန္ရာတန္ေၾကးႏွင့္ရေအာင္ ျပန္လည္ယူႏုိင္ၾကဖို႔ပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလွတရားေတြနဲ႔ ေ၀ဆာေနခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ႀကီးဟာ ဒီေန႔၊ ဒီအခ်ိန္ခါမွာ ဘာေတြျဖစ္ ေနၿပီလဲ။ ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။ ေရေျမေတာေတာင္ သဘာ၀ေတြနဲ႔ အလွေတြၾကြယ္ေနခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ႀကီးဟာ လုယက္မွုေတြ၊ တုိက္ခိုက္မွုေတြ၊ မီးရွုိ႕ဖ်က္ဆီးမွုေတြႏွင့္ အက်ည္းတန္အရုပ္ဆိုးေနျခင္းဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ တစ္ခ်ိန္က အပူအေအးေတြ ညီမွ်ေနလို႔ ပန္းမ်ဳိးစုံ ဖူးပြင့္ခဲ့တဲ့၊ ပန္းရနံ႔ေတြနဲ႔ေမႊးၾကဴထုံသင္းေနခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ႀကီးဟာ ယခုအခါမွာ မတရားမွုေတြ၊ မေက်နပ္မွုေတြ၊ လူမ်ဳိးေရးအဓိကရုဏ္းေတြ မၾကာခဏ ဆိုသလို ျဖစ္ျဖစ္ေနေတာ့ ကမၻာ့အလယ္မွာ မ်က္ႏွာပ်က္စရာအေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ရတာဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သူမ်ားေတာ့ ဘယ္လိုခံစားရမယ္မသိ စာေရးသူအတြက္ေတာ့ ၀မ္းနည္းလို႔မဆုံးပါ။ အသြင္ကူးေျပာင္းဆဲ ကာလမွာ ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းမွ လက္တြဲေခၚယူေနေသာ္လည္း အလယ္ပိုင္းႏွင့္ ေအာက္ေျခပိုင္းတို႔မွာ အသြင္ မေျပာင္းႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကျခင္းဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ဘယ္သူေၾကာင့္လဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ဳိင္ႀကီးပဲ ယုိင္လဲ သြားလို႔လား။ သုိ႔မဟုတ္ အၾကမ္းဖက္ေနသူမ်ားဟာ အားကိုးရွိ၍ တမင္တကာပင္ မေထမဲ့ျမင္ ဆက္လက္ လုပ္္ျပေနျခင္းမ်ဳိးေလာ။ ေ၀ခြဲေျပာဆိုဖို႔ ခပ္ခက္ခက္ပဲ ရွိေနဆဲပါ။
ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ သတိထားဖို႔လိုတယ္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အစပ်ဳိးက်င့္သုံးရတဲ့ ႏုိင္ငံတိုင္းမွာ အခက္အခဲမ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္ၾကရျခင္းဟာ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဟုိေရွးယခင္အခါက က်င့္သုံးသြားတဲ့ သက္ဦးဆံပိုင္စနစ္တို႔လို၊ အာဏာရွင္စနစ္တို႔လို စီမံကိန္းတစ္ခုကို အေကာင္အထည္ေဖၚရာမွာ တစ္ဦးတစ္ ေယာက္တည္းရဲ့ အမိန္႔အာဏာႏွင့္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကတာပါ။ တစ္မိန္႔တစ္အာဏာႏွင့္အရာအားလုံးကို ဆုံးျဖစ္ခဲ့ၾက၍ အမွားသံသရာလည္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႔ အမွားရယ္လို႔ သိလာတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း ထိုအမွားကို ျပင္ဆင္ႏိုင္ဖို႔ အခက္အခဲမ်ဳိးစုံနဲ႔ ႀကဳံၾကရျပန္တယ္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာေတာ့ အမွားကို နည္းႏုိင္သမွ် နည္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရတာမ်ဳိးမို႔ စီမံကိန္းတစ္ခုကို အေကာင္အထည္ေဖၚေဆာင္ႏိုင္ဖုိ႔ ၾကာေတာ့ၾကမယ္။ ဒါေပမဲ့ လာမယ္။ ဒါကို ျပည္သူမ်ား ေလးေလးနက္နက္ သိထားႏိုင္ဖို႔ပါ။ ျမန္မာျပည္ရဲ့အေျခအေနဟာ ဒီအေျခအေနမ်ဳိးမွာပဲ ရွိေနဆဲပါ။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ႏွင့္ မညီတဲ့ဥပေဒေတြ၊ ေခတ္ႏွင့္မေလ်ာ္ညီတဲ့ ဥပေဒေတြကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ႏိုင္ဖို႔ ျပည္သူမ်ားအားလုံး ပူးေပါင္းပါ၀င္ေဆာင္ ရြက္ၾကပါမွ ဒီမိုကေရစီအလင္းေရာင္ဆိုတာ ထြန္းေတာက္လာႏိုင္မွာပါ။
လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ျမန္မာျပည္မွာ က်င့္သုံးေနတဲ့ ဒီမိုကေရစနစ္ရဲ့ အားနည္းခ်က္မ်ား၊ ေပ်ာ့ကြက္ ဟာကြက္မ်ားကို ေထာက္ျပေျပာဆိုေလ့ရွိၾကတယ္။ ထိုသို႔ေျပာဆိုၾကတဲ့အခါ အေျခခိုင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံရဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္မ်ဳိးႏွင့္ စံထိုးၿပီး တစ္ဖက္သတ္ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္လိုၾကတယ္။ ျဖစ္ေနတာ၊ ျဖစ္သင့္တာ ေတြထက္ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကိုပဲ ေဇာင္းေပးၿပီး မဟာၪာဏ္ႀကီးရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ပမာ အာေဘာ္အာရင္း သန္သန္ႏွင့္ ေျပာဆိုေနတဲ့လူမ်ဳိးေတြကုိလည္း ေတြ႔ရတယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ့ လူမွုေရးဖီလိုဆိုဖီမွာ ေျပာေလ့ေျပာထရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက - “လိေမၼာ္သီးႏွင့္ပန္းသီးကို ႏွုိင္းယွဥ္ေျပာဆိုျခင္းမ်ဳိးဟာ တရားမွ်တမွု မရွိႏုိင္ဘူးတဲ့။ တရားမွ်တမွုအတြက္ ေျပာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပန္းသီးအခ်င္းခ်င္း၊ လိေမၼာ္သီးအခ်င္းခ်င္းတို႔ရဲ့ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္မ်ားကို ႏွုိင္းခိုင္းေျပာဆိုပါမွ တရားမွ်တမွုဆိုတာ ရွိလာႏိုင္မွာပါ” တဲ့။ ၾကားဖူး ထားတဲ့ စကားေလးတစ္ခုကို ထပ္ဆင့္ေ၀ငွျခင္းပါ။ အေတြးအေခၚမ်ား မတူကြဲျပား ရွိေနပါက အခ်င္းခ်င္း နားလည္ႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။ သင့္အေတြးအေခၚမ်ားကိုလည္း ျပည္သူမ်ားအတြက္ ျပည္သူမ်ားေရွ႔ေမွာက္မွာ ေဆြးေႏြး ႏိုင္ဖို႔ပါ။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ကိုယ္တိုင္က ေလးစားဖို႔၊ ျမတ္ႏိုးဖို႔အတြက္ အေမရိကန္ႏိုင္သားေတြကို အေမရိကန္ သမၼတ ဂၽြန္ကေနဒီက ေျပာျပဘူးသည္မွာ - “ကို္ယ့္တိုင္းျပည္ကို ကိုယ္တုိင္က တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ တိုင္းျပည္က ငါ့အတြက္ ဘာလုပ္ေပးၿပီးၿပီလဲ မေမးနဲ႔၊ ငါက တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာလုပ္ေပးၿပီးၿပီလဲဆိုတာ ေမးၾကဖို႔ပါ”တဲ့။ တုိင္းျပည္ရဲ့အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ အစိုးရႏွင့္ျပည္သူ အတူပူးေပါင္းၿပီး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဖို႔ ဒီအဆို အမိန္႔ကို မွ်ေ၀ခံစားႏိုင္ဖို႔ ေဆြးေႏြးတင္ျပထားျခင္းမ်ဳိးပါ။
ကုိယ့္တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္လွပါတယ္ဆိုတဲ့လူေတြကို ေမးခ်င္စမ္းပါတယ္။ တုိင္းျပည္ကို ဒီမိုကေရစီ အသြင္ႏွင့္ ကူးေျပာင္းဆဲကာလမွာ ကိုယ္က တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာလုပ္ေပးၿပီးၾကၿပီလဲ။ ထစ္ကနဲဆို လက္သီး လက္ေမာင္းတန္းၿပီး ဆႏၵျပတာ၊ ထစ္ကနဲဆို ၿမဳိ႔ရြာတိုက္တာေတြကို မီးတင္ရွုိ ႔တာ၊ ထစ္ကနဲဆို ယခင္အစိုးရ လက္ထက္က သိမ္းယူထားတဲ့ လယ္ယာေျမေတြကို ျပန္လည္ရႏိုင္ေအာင္ အၾကမ္းဖက္တဲ့နည္းကိုသုံး၍ ဆႏၵျပတာ၊ ဒါမ်ဳိးေတြကို ျပဳလုပ္ေနျခင္းဟာ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေအာင္ ၀ုိင္း၀န္းလုပ္ကိုင္္ေပးေနျခင္းလို႔ ထင္ေန ၾကသလားဆိုတာ သံသယစိတ္မ်ားပင္ ၀င္လာမိျခင္းပါ။ အရင့္အရင္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်အားလုံးကို ေကာက္ ေၾကာင္းျပန္၍ လုိက္ေနၾကမည္ဆိုလွ်င္ သီေပါမင္းလက္ထက္က ပါးေတာ္မူသြားတဲ့ ပတၱျမားငါးေမာက္ႀကီး ျပန္လည္ရရွိႏိုင္ဖို႔ မည္သူေတြက ဦးေဆာင္၍ ဆႏၵျပၾကမည္နည္း။
ေျပာလိုရင္းက ဆႏၵမျပရဘူးလို႔ ေျပာလုိရင္း မဟုတ္ပါ။ ဆႏၵကို ထုတ္ေဖၚျပသခြင့္ လူတိုင္းမွာ ရွိတယ္ဆိုတာ ယုံၾကည္ထားၿပီးသားပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္သင့္တာက ျပည္သူ႔ဆႏၵေတြကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပတဲ့ အေလ့အက်င့္ေကာင္းမ်ားကို က်င့္သုံးၾကဖို႔ႏွင့္ ျပည့္သူ႔သေဘာဆႏၵကို လက္မွတ္မ်ားေကာက္ခံ၍ ျပည္သူ မ်ားရဲ့ဆႏၵကို လြတ္ေတာ္သို႔တင္၍ ျပႆနာကို ေျပလည္ေအာင္ ေဆြးေႏြးႏုိင္ျခင္းက ပုိမုိေကာင္းမြန္ႏိုင္ လိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆမိ၍ ဤေနရာ၌ ေဆြးေႏြးတင္ျပျခင္းပါ။ မိမိရဲ့အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ မိမိဆႏၵကို ထုတ္ေဖၚႏိုင္ရန္ ရုိးသားတဲ့ ျပည္သူမ်ားကို မစည္းရုံးသင့္၊ မလွည့္စားသင့္ပါ။ ဥပမာ၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားအတြက္ ဆႏၵျပရန္ စည္းရုံးျခင္း၊ ရုိးသားတဲ့ ျပည္သူမ်ားကိုလည္း အလားတူ စည္းရုံးျခင္းမ်ဳိးပါ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားအတြက္ အမ်ားရဲ့အက်ဳိးစီးပါြးကို မပ်က္စီးေစသင့္ပါ။ ဒီလုပ္ရပ္မ်ဳိးသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနလိုတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ့ဘ၀ကို မၿငိမ္းမခ်မ္းျဖစ္ေအာင္ ကုိယ္တိုင္က လွုံ႔ေဆာ္ေနျခင္းမ်ဳိးပါ။
အသြင္ကူးေျပာင္းဆဲကာလမွာ တုိင္းျပည္ကို တည္ၿငိမ္းေအးခ်မ္းေအာင္ အစိုးရႏွင့္ျပည္သူ အတူပူး ေပါင္းၿပီး စုေပါင္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါမွ စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္သစ္ကို စနစ္တက် တည္ေထာင္ႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။ သူတလူ၊ ငါတမင္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္မယ္၊ မိုက္ခ်င္ရင္မိုက္မယ္။ သူ႔ဘုရား ငါ့ဘုရား၊ သူ႔နယ္ေျမ ငါ့နယ္ေျမရယ္လို႔ တရားဥပေဒႏွင့္အညီ မေျဖရွင္းၾကပဲ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း၍ ျငင္းခုံေနၾက မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေသာအခါမွ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာ ျဖစ္လာႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။
ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္္ကို ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆီသို႔ အသြင္ကူးေျပာင္းဆဲကာလမို႔ ဟန္ေရးျပင္ေနတဲ့ ျမန္မာ ျပည္ႀကီးပါလို႔ ေျပာလိုကေျပာ၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးမ႑ိဳင္ႀကီး ၿပိဳလဲေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ႀကီးပါလို႔ ရွုတ္ခ်လိုက လည္းရွုတ္ခ်၊ ဘယ္အရာကိုမွ စနစ္တက် မူမခ်ႏိုင္ေသးတာဟာ လက္ရွိေခါင္းေဆာင္မ်ား အရည္အခ်င္း မျပည့္၀လို႔ ျဖစ္ရတာပါလုိ႔ ႏွိမ္ႏွိမ္ခ်ခ် ေျပာလိုကေျပာ။ ဒီအေျပာမ်ဳိး၊ ဒီအေရးအသားမ်ဳိးေတြက တိုင္းျပည္ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အေရးႀကီးခ်င္မွ ၾကီးမွာပါ။ အမွန္တကယ္အေရးႀကီးေနတာက ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းႏိုင္ေအာင္ အစိုးရႏွင့္ျပည္သူ အတူပူးေပါင္းၿပီး ေဆာင္ရြက္ေနၾကရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပည္သူေတြ အတူတကြ ပါ၀င္လာႏိုင္ဖို႔ပါ။ အထူးသျဖင့္ စကားေျပာ ေကာင္းလွတဲ့ မဟာက၀ိအေက်ာ္ ပညာရွိႀကီးမ်ားလည္း ပါ၀င္ႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။ ကို္ယ္ကိုယ္တိုင္က (အရာဌာန အားေလွ်ာ္စြာ) ကိုယ့္တန္ဖိုးကို ထုတ္သုံးမျပခဲ့လွ်င္ ဘယ္သူကမွ ကိုယ့္တန္ဖိုးကို သိနားလည္ႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ တန္ဖိုးရွိတဲ့လူဆိုတာ တန္ဖိုးမဲ့တဲ့အလုပ္မ်ုိဳးကို ဘယ္ေသာခါမွ လုပ္မည္မဟုတ္ပါ။ ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္ႏုိင္ၾကပါေစ။
ေဒါက္တာဓမၼပိယ (ITBMU)
Comments